για να μάθεις πρέπει να δοκιμάσεις μου είπες
κι από τότε έχω κουραστεί να τραβοσέρνω τα όριά μου στα άκρα για δοκιμές. δοκιμές που άλλοτε πέτυχαν, άλλοτε απέτυχαν, άλλοτε αναβλήθηκαν κι άλλοτε διακόπηκαν βίαια. γιατί δεν αρκεί να θες, ή δεν αρκεί ν’ αγαπάς, ή ακόμα, δεν αρκεί να μισείς. τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αρκετό από μόνο του. κι όλα αυτά τα έχουμε σε πλεόνασμα. τα υπόλοιπα μας λείπουν. αυτά που θα αρκούσαν για να μην πηγαίνουν χαράμι οι δοκιμές μας. αυτά που θα αρκούσαν για την αφή, στην αναγνώριση των χαρακτηριστικών. σκέψου τα δακτυλικά μας αποτυπώματα με μνήμη, να μπορούν να ζωγραφίσουν πάνω σε λευκό καμβά ότι άγγιξαν ή ακόμα καλύτερα ότι φαντάστηκαν. η ιερόσυλη στιγμή που δείχνουμε τα χέρια μας κι έχουμε κάψει τα δάχτυλα για απώλεια αποτυπωμάτων.
– τέσσερα βοηθητικά καρέ-
η πέντε μηνών ανιψιά μου σφίγγει με το χεράκι της το μπιμπερό με το γάλα. το ένστικτο της επιβίωσης μοιάζει να ‘ναι το πιο δυνατό απ’ όλα.
το φιλί δύο αγοριών συναδέλφων στο τελευταίο πράιντ, ενώ καθόμαστε στο γρασίδι της πλατείας συντάγματος και μου διηγούνται ότι έχουν ξυλοκοπηθεί δύο φορές όντας διαχυτικοί δημόσια με τη σχέση τους.
η φίλη μου η τάνια, που οι μανάδες μας, μας νανούρισαν δίπλα δίπλα, χρήζοντάς μας εξ’ ορισμού άρρηκτα δεμένες, να μου λέει «φρίντα, όταν καταλάβεις ότι η ταξική συνείδηση είναι στο μεγαλύτερό της κομμάτι βιωματική κατάσταση, θα πάψεις ίσως να ‘χεις τόσες απορίες για τους ανθρώπους».
το πιο ζεστό σημείο του πλανήτη, δεν είναι μέρος, είναι άνθρωπος και ο γενέθλιος φλεβάρης τον βρήκε αδέξια ερωτευμένο με την αμφιδεξιότητα της σύγκρουσης, μα η καύλα προσφέρει το χάος.
*μάθε τα νέα δεδομένα της challenge accept νέας διακεκομμένης πορείας.
στο ανακλιντρο 